زنده زدم بیرون از این ویرونه که ساختی برام
من پر کشیدم از قفس با اینکه زخمی بود پرام
آسون نبود از این سقوط همین که الان سر پام
هرچی ازت جا مونده بود عین یه سنگ بود سر راهم
من تیکه های عشقتو رو تلی از خاطره هاش
سوزوندم و منتظرم طوفان که شد خاکستراش
شهر درندشت دلت نفرین شده دروازه هاش
هرکی اومد باید بره به موقعش هرکی به جاش
الان که میمیری براش ولی یه جایی آخراش
میوفته از سرت هواش میبینمت صبر داشته باش
